‘Mijn hoofd slaapt al vijf jaar’, zegt Amin. ‘Ik wil heel graag verder met mijn leven en weer naar school’. Amin is 22 jaar als hij in Nederland komt. Hij is eindelijk bij zijn vader en in het land waar zijn vader al zo lang woont. Hij meldt zich als asielzoeker in Ter Apel. Een centrale aanmeldlocatie van de Centrale Opvang Asielzoekers (COA). Na een korte registratie en een paar dagen verblijf krijgt Amin een dagkaart van de NS. Hij moet zich melden in het zuiden van Nederland. Amin zoekt zich een weg door het NS doolhof en gaat op reis naar het asielzoekerscentrum in Gilze.

Scheerschuim

‘Wat is dit?’ Amin overhandigt mij een bus scheerschuim waar alleen Nederlandse tekst op staat. Hij heeft van het Centrum toiletspullen gekregen, maar sommige artikelen kent hij niet. Hij geeft me ook een brief. Hierin staat in het Nederlands(!) waar hij wekelijks op dinsdag tussen 18.00 en 21.00 uur luiers, maandverband, lakens en handdoeken kan halen.

In Gilze woont Amin in een trieste kamer met vier ijzeren bedden, vieze muren, ramen die zo hoog zitten dat je er niet doorheen kunt kijken, kapotte gordijnen, een niet werkende tv, een koelkast, een tafel en een kastje waar hij wat kleren in kwijt kan.

In de rij voor rijst

‘Ik kan iedere dag tussen 16.00 uur en 18.00 uur eten halen in een gebouw hier in de buurt’, vertelt Amin met een plastic bord is zijn hand. ‘Dit is iedere dag rijst. De Somaliërs staan steeds als eerste in de rij. Ik ga als laatste zodat ik niet lang in de rij hoef te staan. Hierdoor is niet alle eten er nog’. Amin klaagt niet, hij probeert er iets van te maken. Zo heeft hij contact met Somalische Mohammed die een werkende televisie op de kamer heeft. En hij kan fietsen!

Fietsen

Fietsen vindt Amin geweldig. Hij fietst al zijn hele leven. ‘In Athene kon ik niet fietsen’, zegt hij. ‘Mensen denken dat je de fiets gestolen hebt’. In Gilze fietst hij iedere dag en besluit de vrouwen van het AZC fietsles te geven. ‘Een groot succes’, vertelt hij. ‘Er zijn ook mannen die mee willen doen, maar ik geef alleen les aan vrouwen. Toen ik al lang weg was uit Gilze, belden de vrouwen mij regelmatig: ”Amin we willen fietsles”.

Na een onzekere reis vanuit zijn geboorteland Eritrea is Amin nu een burger in Nederland. Vier jaar geleden kon hij lopend Soedan bereiken. Na een onvrijwillig en illegaal verblijf in Soedan en Athene lukt het hem om naar Schiphol te vliegen. Ik volg Amin tijdens zijn ontdekkingsreis in Nederland, zijn boeiende inburgering.