‘Nee, ik doe geen jas aan, het is helemaal niet koud’. Amin gaat naar de kermis op de Grote Markt in Groningen. Ik probeer hem er van te overtuigen een jas mee te nemen. ‘Kleren zijn er om aan en uit te trekken, dat is de bedoeling van kleren’, leg ik hem uit. Dit zet hem heel even aan het denken, maar voor de zekerheid een jas meenemen is voor hem vooralsnog geen optie.

 

Colbertjasje

Amin wil maar niet wennen aan het wisselvallige weertype van Nederland. Zelfs met temperaturen rond het vriespunt kiest hij er voor om klappertandend in een colbertjasje door de stad te lopen. Dit staat immers mooi en het voelt zoveel lekkerder dan zo’n dikke winterjas.

Meer dan genoeg

Alleen al door het klimaatverschil is de overgang van Eritrea naar Nederland enorm. Eritrea kent een woestijnklimaat en Amin is altijd gewend geweest om zo naar buiten te rennen. Nu moet hij, als hij van huis gaat, zijn vertrek voorbereiden: zijn telefoon, ID-kaart, pinpas en huissleutel gaan mee. Dat wat in zijn broekzak past. En dit is voor hem meer dan genoeg.

 

 

 

 

 

 

 

 

Geen dokter nodig?

Amin is al weken verkouden. Het hoesten wil maar niet stoppen. Hij heeft zelfs een paar dagen school moeten missen. En dan belt hij mij zaterdagavond rond acht uur. ‘Hoi Wies, hoe is het?’ Amin klinkt ongerust, zo ken ik hem niet.  Hij is vast ziek, bedenk ik me. Maar het telefoontje blijkt niet over hem te gaan.

‘Oh Wies, Haben voelde zich niet lekker, maar nu is het heel erg geworden’, zegt hij met z’n verkouden stem.

 

‘Wat moet ze doen? Hoe kan ze snel een dokter vinden? Werkt de dokter ook in het weekend?’

‘Wat heeft ze dan?’ vraag ik.

‘Ze is heel koud en dan weer heel warm. En het begon met hoofdpijn. Ja, eerst was er hoofdpijn. En haar keel doet zeer. Wat moet ze doen?’

‘Ze moet naar bed gaan. Ik denk dat ze griep heeft.’

‘Griep?? Wat is dat? Ik heb nooit van griep gehoord.’

‘Het lijkt op malaria hè?’ zeg ik.

‘Ja! Dat dachten wij. Malaria.’

‘Malaria krijg je niet in Nederland. Ze heeft vast griep. Ze heeft geen dokter nodig.’

‘Geen dokter nodig?’ vraagt Amin hoorbaar opgelucht en dan begint hij toch weer te twijfelen. ‘Maar ze is zo koud. Ze heeft de kachel heel hoog gezet en toch rilt ze helemaal.’

‘Ja, dat klinkt als griep, ze heeft koorts. Ik hoorde vandaag voor de radio dat veel mensen griep hebben, er is een griepepidemie.’

Wacht, ik ga haar gauw een what’s app sturen. ‘Geen dokter nodig, je hebt griep, je moet naar bed’, hoor ik hem zeggen terwijl hij naar Haben schrijft.

‘Dus ze hoeft geen dokter’, zegt hij nog een keer.

‘Nee dat hoeft niet, de dokter gaat toch niks doen.’

‘De dokter gaat niks doen?’

‘Nee, ze moet een aspirine nemen en veel drinken. Thee of water. Want door de koorts verliest ze veel vocht. En ze moet veel slapen.’

‘Is dat griep? Aspirine, thee en slapen? Wat een gezellige ziekte.’

Amin en Haben, een vriendin van Amin. Over Haben wordt (meer) geschreven in de blog: ‘Ik ben in Rotterdam’.

 

 

 

Na een onzekere reis vanuit zijn geboorteland Eritrea is Amin nu een burger in Nederland. Vier jaar geleden kon hij vanuit Eritrea lopend Soedan bereiken. Na een onvrijwillig en illegaal verblijf in Soedan en Athene lukt het hem om naar Schiphol te vliegen. Ik volg Amin tijdens zijn ontdekkingsreis in Nederland, zijn boeiende inburgering.