En dan openbaart de lente zich in volle glorie aan Amin. Ik hoor een opgetogen stem door de telefoon: ‘Wies, ik stuur je nu een foto. Kijk, ik kan mijn emmer niet meer gebruiken. Kijk maar! De vogel heeft zijn eieren in mijn emmer gelegd. Op mijn balkon. Hij woont daar nu, het is zijn kamer geworden. Hij kent mij al hoor, hij is niet bang voor mij. Ik heb hem een broodje gegeven, maar dat eet hij niet. En kijk nu, kijk naar het filmpje. Ik heb nog nooit zoiets gezien en nu gebeurt het in mijn huis…’
‘Wat is het mooi hè? Nu is het echt lente! Kan mijn jas nu heel lang thuis blijven? Nu het lekker weer is gaat iedereen naar buiten’, zegt Amin blij. ‘En de mensen lachen meer. Soms ga ik in de winter op zondag naar buiten en dan heb ik na een uur lopen bijna niemand gezien en helemaal niemand gesproken. Als je in Eritrea of Soedan naar buiten gaat dan ben je de hele tijd aan het groeten en aan het praten. ”Amin, kom je thee drinken?” hoor ik dan steeds. Als je daar een afspraak hebt moet je echt de tijd nemen want onderweg ben je heel druk met iedereen.’
Op de boerderij
‘Oh en nu zie ik de Nederlandse koeien in Nederland. Wat mooi om ze hier te zien, wat hebben ze hier een mooie plek en veel lekker gras om te eten. In Eritrea zijn de Nederlandse koeien dun’ vertelt Amin terwijl hij door het vlakke Nederland fietst. Ik ben ook bij mensen op een boerderij in Friesland op bezoek geweest, vertelt hij verder. Ik zag daar een grote machine en vroeg wat dat was.
”Dat is om het gras te maaien” zei de mevrouw. ”Ik ga straks het gras maaien”.
Dat moet ik doen, zei ik toen direct.
”Heb je wel eens gras gemaaid?”
Nee, nog nooit. Dit wordt de eerste keer.
”Dan ga je eerst oefenen met een gewone grasmaaier en daarna leer ik het je op deze.”
Prima! zei ik.
En het was geweldig om te doen en het ging heel goed.’
‘Bij die boerderij waren ook paarden en die heb ik water gegeven. En bij de buren werd een kalfje geboren. De boer was niet thuis en zijn vrouw vroeg om hulp. Ik heb natuurlijk meegeholpen, maar het kalfje was heel zwaar. Ik heb hem toen in de kruiwagen naar een veilige plaats gebracht.’
Mountainbike
‘En toen ik weg ging van de boerderij kreeg ik een mountainbike die ze daar niet meer nodig hadden. Wat een prachtig cadeau! Vroeger wilde ik zo graag mountainbiken maar mijn moeder vond het gevaarlijk. Ik zat in een mountainbikegroep maar moest haar beloven dit niet meer te doen. Nu wil ik het nog steeds graag maar hier is het heel anders.’
‘In Eritrea kan je overal je mountainbike gebruiken, hier moet je echt zoeken naar een mooie route en ik moet goed opletten dat de fiets niet gestolen wordt.
Een Soedanese jongen die ik van de moskee ken heeft mij naar een heuvel gebracht waar ik lekker kan crossen en daar ga ik nu vaak alleen naar toe. Het is een prachtige plek in Groningen en heet Kardinge.
Het voelt daar soms een klein beetje of ik in Eritrea ben.’
De vogel is weg
En dan belt Amin mij opnieuw: ‘Wies, de vogel is weg en het kleine vogeltje is doodgegaan. Ik weet niet waarom, ik heb twee dagen niet gekeken. Wat erg. De andere twee eitjes liggen op de grond, naast de emmer. Het dode vogeltje en de eieren zijn bij mij maar de moeder is weg. Hoe komt dit? Had ik de emmer met de familie maar binnen gezet.’
Na een onzekere reis vanuit zijn geboorteland Eritrea is Amin nu een burger in Nederland. Vier jaar geleden kon hij vanuit Eritrea lopend Soedan bereiken. Na een onvrijwillig en illegaal verblijf in Soedan en Athene lukt het hem om naar Schiphol te vliegen. Ik volg Amin tijdens zijn ontdekkingsreis in Nederland, zijn boeiende inburgering.
