Amin zijn huis is klaar! De muren zijn geverfd, alles is gepoetst, de vloerbedekking ligt, de gordijnen hangen en de spullen van IKEA en van familie en vrienden hebben een plek. De woningbouwvereniging moet hier en daar nog wat repareren, dat komt later. Amin is nu vijf maanden in Nederland en heeft – na een verblijf in drie asielzoekerscentra en vele logeerpartijen bij zijn vader – een plek voor zichzelf. Voor Nederlandse begrippen is dit heel snel. Dit gun ik iedere vluchteling.

Naambordje

Vol trots staat Amin bij zijn nieuwe huis in Groningen. ‘Kijk! Mijn naam!’, zegt Amin en hij wijst op het naambordje bij zijn nieuwe huis. ‘Ik heb veel buren. Misschien doe ik wel een kaartje in hun brievenbus’, vertelt hij. ‘Ik heb veel sleutels gekregen: van de buitendeur, de brievenbus, mijn eigen deur en van de berging. Amin laat vol trots zijn grote lege berging zien met daarin twee grote vuilnisbakken. ‘Groot he? Hoe moet ik die vuilnisbakken gebruiken? Wanneer zet ik die buiten? Moet mijn fiets altijd in de berging?’ Hij heeft nog veel vragen over het wonen in Nederland.

‘Mijn huis’

De kleine flat is prachtig geworden, maar het blijkt een hele stap voor Amin om er daadwerkelijk te gaan wonen. Hij slaapt nog weken bij zijn vader. Langzaam maar zeker verhuist hij persoonlijke spullen en is hij overdag af en toe in zijn nieuwe huis. En dan heel laat in de avond belt Amin naar mij. ‘Ha Wies, hoe is het?’ Ik vraag hem waar hij is. ‘In mijn huis, wat denk je!’ ‘Slaap je daar?’, vraag ik. ‘Natuurlijk!’, zegt hij. ‘Dit is toch mijn huis…’

Na een onzekere reis vanuit zijn geboorteland Eritrea is Amin nu een burger in Nederland. Vier jaar geleden kon hij vanuit Eritrea lopend Soedan bereiken. Na een onvrijwillig en illegaal verblijf in Soedan en Athene lukt het hem om naar Schiphol te vliegen. Ik volg Amin tijdens zijn ontdekkingsreis in Nederland, zijn boeiende inburgering.